ความฝัน

ความฝัน

  เชื่อว่าทุกคนในที่นี้ต่างก็มีความฝันเป็นของตัวเอง...ความฝันของแต่ละคนก็ต่างกันไปแต่บางคนก็มีความฝันเหมือนกับเพื่อ...ความฝันที่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เด็กซึ่งตอนเป็นเด็กเราต่างก็อย่างเป็นนั้นเป็นนี่เชื่อว่าตอนเด็กทุกคนที่ฝันอย่างเป็นนั้นเป็นนี่ต่างก็เอาอาชีพที่ตัวเองอยากจะเป็นในอนาคตมาเล่นกันเวลาครูไม่อยู่อย่างเช่นอยากเป็นตำรวจก็เล่นจับผู้ร้ายเล่นเป็นตัวต่างนาๆ

..............................................................................................................................................

  ที่เห็นอยู่ด้านขวามืออ่ะคือเราเอง...เราชื่อเฟิน เราก็เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มีความฝันเหมือนแบบเพื่อนๆความฝันของเราตอนเด็กอ่ะหรอ...เราอยากเป็นนครูสอนเด็กประถมอยากจะไปสอนเด็กที่ไม่มีโอกาสจะเรียนอยากเข้าไปสอนในที่...ที่ทุรกันดารตอนนั้นเป็นความคิดของเด็กที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ถามว่าโตมาขนาดนี้ยังอยากจะเป็นครูเหมือนที่ฝันไว้ตอนเด็กไหมก็ยังอยากจะเป็นน่ะและความฝันอีกอย่างที่อยากจะเป็นคืออยากจะเป็นพยาบาลแต่ก็ไม่กล้าเป็นเพราะโดยส่วนตัวเป็นคนกลัวเข็มกลัวทุกอย่างที่เกี่ยวกับโรงพยาบาลและไม่ค่อยตรงกับบุคลิกภาพของตัวเองสักเท่าไหร่บางครั้งความฝันที่เราฝันเอาไว้มันอาจจะอยู่ไกลเกินกว่าที่เราจะไปถึง...แต่ท้ายที่สุดแล้วความฝันที่เราฝันไว้บางที่เราอาจจะไม่ได้ทำงานแบบอาชีพที่เราฝันไว้ก็ได้พอเราโตขึ้นเราอาจจะไม่ทำตามฝันอย่างที่เราตั้งเป้าเพราะเราจะต้องเราคณะ,สาขา ที่จบมาแล้วมีงานทำแน่นอนจบมาแล้วไม่ตกงานแต่ชีวิต ม.6 เป็นชีวิตที่จะไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่คิดว่ามันจะสบายกันใช่ไหมล่ะเราเองก้เคยคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แต่เรากลับต้องมาเตรียมหาที่เรียนต่อเพราะชีวิตที่เหลืออยู่เราจะมาหายใจเล่นไปวันๆหรือเอาแต่เที่ยวโดดเรียนเกเรเรียนถามว่าเราเคยเป็นแบบนั้นไหมเราก็เคยเป็นอยู่ช่วงหนึ่ง...ช่วงนั้นเราอยู่ ม.4 ตอนนั้นเราเรียน รด. บวกกับขี้เกียจเรียนด้วยจึงทำให้เรากับเพื่อนโดดเรียนกันอยู่บ่อยครั้งแต่แล้วก็มีอยู่ครั้งหนึ่งโดดเรียนแล้วโดนจับได้เกือบโดนไล่ออกแต่ดีที่เราสัญญากับอาจารย์ว่าจะไม่ทำแล้วแต่เชื่อกันไหมเราและเพื่อนก็ยังโดนเรียนกันต่อครั้งนี้ไม่ได้โดดเรียนอยู่ใกล้บ้านน่ะโดดเรียนไปเที่ยวโลบินสันไม่ได้นั่งรถตู้ไปน่ะเรากับเพื่อนขี่มอไซต์ไปกันเองจนมากะทั่งสอบปิดภาคเรียนแรกแล้วฟังผลสอบเป็นอะไรที่เหี้ยมากเพราะเราได้เกรดแค่ 1กว่าๆเอง ติด 0 ติด ร ถามว่าเครียดไหมไม่เครียดหรอกเพราะตอนนั้นเรากับเพื่อนคิดกันแค่ว่าเรียนๆเล่นๆเดี๋ยวก็จบ...จบก็จริงแต่พอถึงช่วงที่เราจะไปสมัครเข้าเรียนที่มหาลัย....และมหาลัยแต่มหาลัยเขาใช่เกรด 5 เทอม แล้วส่วนมากเกรดร่วม 5เทอมขั้นต่ำต้องได้ 2.50 ขึ้นไป แต่เราพึ่งมาตั้งใจเรียนตอน ม.6 เทอมหนึ่งไงเกรดร่วม 5 เทอมเลยออกมาเหี้ยมากได้แค่2 นิดๆ พอเทอม 2 เราจะต้องมานั่งหาที่เรียนโดยความฝันเราอยากเป็นครูแต่มหาลัยนั้นดันรับเกรดร่วมของครู 2.50 พูดกับเพื่อนเสมอว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้น่ะจะตั้งใจเรียนจะไม่ไปทำตัวแบบนั้นถามว่ามาคิดได้ตอนนี้ก็สายไหม..มันก็สายอยู่แต่ไม่มีคำว่าสายไปสำหรับการพยายามทำทุกสิ่ง....แต่ในความโชคร้ายของเราและเพื่อนมันก็ยังมรความโชคดีหลงเหลือน่ะเพราะว่ามีมหาลัยมาแนะแนวเราและถามว่าจะสมัครเรียนไหมในรอบโควต้าเป็นใครๆจะไม่สมัครล่ะไม่ต้องสัมภาษณ์ เราและเพื่อนจึงตัดสิ้นใจเรียนที่มหาลัยนั้น

   ท้ายที่สุดนี้อย่างจะให้ทุกคนตั้งใจเรียนให้สมกับที่พ่อแม่ทำงานเหนื่อยเพื่อส่งพวกเราเรียนสูงๆพ่อแม่หวังที่จะให้เรามีการมีงานทำดีและสบายเพื่อที่จะได้ไม่มาลำบากเหมือนท่านทั้งสอง

คติประจำใจ : เมื่อเวลาไม่สามารถย้อนกลับไปได้เราควรทำปัจจุบันให้ดีที่สุดและก้าวเดินต่อไปด้วยสองขาของเราเอง